मेरो देश
नेपाली आमाका नेपाली अनुहारहरू । नेपाली माटाका नेपाली अनुहारहरू । म त सप्तगण्डकी बनिसकेछु अनुहारहरूमा । म त सप्तकोसि नै बनिसकेछु भेष-भूषामा । मेरा कल्पनामा छाल उठेछन् सात स्वरको । एउटा वीणा हो नेपाल, एउटा सारङ्गी हो नेपाल । एउटा तुरही हो नेपाल, एउटा सहनाई हो नेपाल । मुर्चुङ्गामा एक्लै सेर्पिनी खेलेर झरेकी नेपाल । लिम्बुनी पाखा फेरी-फेरी उक्लेकी नेपाल । सिपालु हातले छुनू यो सप्तस्वर आफै बज्छ । सप्तगण्डी छुनू सिपालु हातले सप्तस्वर आफै उठ्छ । लहर उठ्नेछन् हिमाली क्षितिज कालीको तीर बनेर । कठोरता पग्लिनेछ नबोलेको वीणालाई एक स्वर दिनु मात्र छ । कठिन पनि छैन नबोलेको मित्र एक फेर घचघच्याउनु छ । टाढा छैन नचिनेको बस्ती एक फेर पुग्नुपर्छ । झर्नाहरू तार हुन् सारङ्गीका, झर्नाहरू रेसा हुन् मुर्चुगाका । सप्तगण्डकी जहाँबाट उठ्छ, सप्तकोशी जहाँबाट बज्छ । तमोर, अरुण निद्राबाट जुन सितारमा उठ्नेछन् स्पर्शमा । हिमाली पहरा गुनगुनाउनेछन् जुन गीतले त्यो पानी उठेको छ यो सारङ्गीमा । त्यो छाल खेलेको छ नेपाली गितारको तारमा । सप्तगण्डकी सङ्गीतमय छ समूहगानले । सप्तस्वर त्यसैले सङ्गीतमय छ एकान्त